Ik zal verdergaan met waar ik gisteren ben geëindigd.

Zoals gezegd hadden we vertraging opgelopen. Onduidelijk was hoe lang, maar snel werd duidelijk waarom. Het vliegtuig was in Amsterdam later vertrokken als gepland.

Een kudde Nederlanders (en wat andere nationaliteiten) moet dus wachten op hun vlucht. Er vertrekken weinig vluchten vanaf Sanford, onze vlucht is een van de laatste vluchten die vertrekt.

Dus is het wachten. Ondanks dat Sanford een klein vliegveld is is er genoeg vliegverkeer. We lopen meerdere malen naar het raam om naar de vliegtuigen te kijken; de kinderen vinden het fantastisch!

Op een gegeven moment wordt er omgeroepen dat de crew zich zo zal melden en dat het boarden dan snel kan beginnen. Binnen 5 minuten is de crew er.

Nu de crew er is kan het boarden beginnen. Rij 1 tot 5 mag zich melden. Er verzamelen een hoop mensen en wachten. Wachten waarop? Er kan toch worden geboard?

Mensen worden wat onrustig, het rommelt wat, geroezemoes en dan wordt omgeroepen dat er toch niet kan worden geboard... Er is een technische storing en de crew geeft het toestel niet vrij om te boarden. En zo gaat iedereen maar weer zitten om te wachten op het volgende bericht.

Na een vertraging van twee uur is uiteindelijk iedereen aan boord van het toestel. Deze vlucht zit niet vol. En dan nu op weg naar Miami! Een vlucht van amper 45 minuten. Aangezien de duisternis is ingeslagen zijn de steden verlicht, vooral Miami heeft flink wat licht!

In Miami hebben we een tussenstop van ca. 1 uur. Een nieuwe crew komt aan boord. Passagiers en bagage worden geteld en vervolgens wordt het toestel verder gevuld.

Voor we het weten laten we Miami achter ons en zijn we op weg naar Amsterdam.

De captain meld zich en informeert ons over de vlucht. Hij geeft aan dat we de vertraging in gaan lopen en dat we waarschijnlijk eerder op Schiphol landen.

Dat we de vertraging in gaan lopen heeft te maken met het feit dat we een sterke rugwind hebben. De sterke rugwind zorgt er tevens voor dat we ook last kunnen gaan krijgen van turbulentie.

De turbulentie is ook wel te merken; bijna de hele vlucht hebben we met onze gordels aan gezeten. Kayleigh en Bryce hebben er weinig van gemerkt; bijna de hele vlucht hebben zij geslapen

Onze vlucht verliep dus voorspoedig, het eten was zoals gewoonlijk niet te eten en Kayleigh heeft een keer niet gekotst tijdens de landing! Prima vlucht met een super aankomsttijd; om 11.30 uur stonden we al op Schiphol, 45 minuten eerder dan gepland!

Op naar de douane voor een paspoortcontrole, verloopt soepel en vlot. Dan maar de koffers van bagageband 17 halen; de eerste koffers liggen er al als wij aan komen lopen.

Eens kijken waar onze koffers zijn. Kayleigh klaagt dat ze zich niet lekker voelt en kotst zo de boel onder bij de bagageband. Snel naar het toilet om op te frissen.

Kayleigh en ik komen terug en Robin heeft de eerste koffers al te pakken. Snel volgen de andere koffers. Het is even wachten op de buggy’s en autostoel. Blijken die bij de bagageband voor bagage met afwijkende afmetingen te liggen.

We bellen de parkingservice voor onze auto; die rijden de auto voor. Auto is nog heel!

We installeren de kinderen in de auto, laden de auto af met koffers en gaan op weg.

Kayleigh blijft klagen dat ze zich niet lekker voelt en geven we net op tijd een plastic zak... Bryce is ondertussen weer naar droomland.

Nu we op weg zijn informeren we de thuisblijvers; allemaal zijn ze blij dat we weer terug zijn.

Voor we het weten zijn we weer terug in E-L city (14.00 uur). Koffers worden gelijk leeg gehaald en alle kleren in de kasten. Heerlijk als je bijna geen was hebt!

Dit waren onze avonturen van onze USA reis 2018 weer. Eens kijken aar de volgende vakantie naartoe gaat....

Bye bye!